ترنم تسنیم

​
As the enemies had the body of Imam Hussain (as) surrounded, each took their turn stabbing his pure defenseless body, laid out on the ground; thus, while viciousness, revengefulness, and feral behavior swept through the battle field, in the camps of Imam Hussain (as) the spirit of remembrance in God, the human quality of tenderness, and intense emotions prevailed.

All women and children—no one but women and children were left in the camps, with the exception of the only surviving male Ali Ibn Hussain (as) who was ill—were worried about Hussain Ibn Ali (as) and what would transpire next.

They came out of their tents, and proceeded to the area where they believed Hussain Ibn Ali’s (as) body was seized; it has been narrated that the women departed from the camp. You have probably seen or heard how Arab women weep and mourn: it is still common among Arab women to mourn painfully upon the death of their loved ones; they beat their own faces, and pull at their hair; they mourn in such an intense manner. Well, these women had lost a loved one, a man like Hussain Ibn Ali (as).

Hazrat Zeinab was heading the women towards the sight of his martyrdom. When she arrived, she spotted the body of her beloved brother on the blistering grounds of Karbala. Instead of revealing some sort of reaction, or grievance, she went to the corpse of her beloved Hussain (as), and called on her grandfather (pbuh). She said, “O’ the Messenger of God, peace be upon you! Take a look at your Hussain who is covered in blood, with his body hacked up.” O’ my dear grandfather! O’ Great Prophet, look towards the hot desert of Karbala. This is your Hussain who is now covered in blood and dust.

Then, as it has been narrated, Zeinab (as) reached her hands beneath the body of Hussain Ibn Ali (as) and called out, “O’ God! Please accept this sacrifice from the progeny of Muhammad (saw)!”

Ayatollah Khamenei, 9/27/1985

Of course this is easier said than don

 What Imam Hussein (a.s.) did was an extraordinary feat. That is to say, the dimensions of his action are far more than what we estimate. We usually ignore aspects and details. Once I spoke about Imam Hussein’s (a.s.) patience. His patience was not limited to enduring thirst or seeing his companions being killed. These things are relatively easy to tolerate. The kind of patience that is difficult to practice is to listen to influential, aware and respectable people who keep creating doubts and telling you that what you are doing is dangerous and wrong. Who did those things? People like Abdullah Ja’far, Abdullah Zubair and Abdullah Abbas. These prominent figures of that time were constantly telling Imam Hussein (a.s.) not to do what he was doing. If it were somebody else, somebody who did not have that determination and stable character, he would have thought, “Well, I did my duty. These people are talking like this and the world is acting like that, so I should just say what I am supposed to say and do nothing else.” A person who decides to stand up against such statements, such temptations, such doubts and such efforts to bend sharia and is not dissuaded from continuing his path - such a person is the one who can give rise to such a great transformation. In this regard our magnanimous Imam (r.a.) was similar to the Lord of the Martyrs. I explained this in another meeting and I do not want to go into the details now. This was how Imam Hussein (a.s.) acted as a guardian.

​

What is Muharram?
Muharram (Arabic: محرم) It is the first month of the Islamic calendar. Instead of joyous celebration, Muslims mark the beginning of the New Year by taking up the black attire of sorrow and participate in mourning gatherings in which the sacrifices of Husain and his companions are commemorated. It is one of the four months of the year in which fighting is prohibited. Since the Islamic calendar is lunar, Muharram moves from year to year when compared with the Gregorian calendar.

Muharram is so called because it was unlawful to fight during this month; the word is derived from the word ‘haram’ meaning forbidden. It is held to be the most sacred of all the months, excluding Ramadan.It is the same month when Husayn, the grandson of the Prophet Muhammad, was brutally massacred in Karbala alongside his family and friends in the year 680 CE/61 AH.
محرم اولین ماه از تقویم اسلامی است. مسلمانان به جای مراسم شادی، سال جدید را با پوشیدن لباس سیاه که حاکی از غم و اندوه است آغاز می کنند و در مراسم  عزاداری  که در آن فداکاری امام حسین و یارانش یادآوری می شود، شرکت می کنند..این ماه یکی از چهار ماه حرام است که در آن جنگ حرام است.از آنجاییکه تقویم اسلامی قمری است، محرم در مقایسه با تقویم میلادی سال به سال در حرکت است.
محرم ماه شناخته شده ای است چون در این ماه جنگ و خونریزی حرام است. واژه محرم از کلمه “حرام” گرفته شده است که به معنای ممنوع می باشد .بعد از ماه رمضان ، محرم از مقدس ترین ماه هاست .محرم ماهی است که امام حسین نوه پیامبر اسلام حضرت محمد به همراه خانواده و دوستانش در سال شصت و یک هجری در کربلا ، بیرحمانه به  شهادت رسیدند .
 
Their martyrdom is a sad day for all Muslims, especially the Shi’a, who hold mourning ceremonies to recall the righteous virtues for which the valiant martyrs stood and the grave calamities that they thus had to bear. The commemoration of this brutal massacre (Battle of Karbala) begins on the first day of Muharram and reaches its climax on the 10th of Muharram, the day of the battle, known as Ashurah and continues for 40 days or 69 days.
شهادت آنها روز غم انگیزی برای مسلمانان به ویژه شیعیان است که مراسم عزاداری یادآوری فداکاری و تقوای مردان شجاعی است که مقاومت کردند و مصائب بزرگی را تحمل کردند. بزرگداشت واقعه کربلا، از اول محرم شروع می شود و در روزدهم به اوج خود می رسد که “عاشورا” –روزی که جنگ رخ می دهد- نام دارد به اوج خود می رسد و سپس به مدت چهل یا شصت ونه روز ادامه پیدا می کند.

#حرز
#تعویذ
#حجاب
#تفاوت_حرز_تعویذ_حجاب
تفاوت «#حرز»، «#تعویذ» و «#حجاب» که در مفاتیح الجنان آمده، چیست؟
1.«#حرز»: مفرد احراز و در لغت؛ به معنای پناهگاه، جاى محکم و استوار، و هر چیزی که انسان را حفظ کند و انسان در آن پناه گیرد آمده است. حرز در اصطلاح، به دعاهایى گفته می‌شود که خواندن یا نوشتن و همراه داشتن آنها موجب جلوگیری از ترس، چشم زخم، بلا و دردها، جانوران موذى و درندگان، می‌شود.[1]
2. «#تعویذ» مصدر باب تفعیل است. صیغه ثلاثی مجرد آن به معنای پناه بردن به چیزی است از شرّی که با آن مواجه شده است.[2]تعویذ در اصطلاح؛ به دعایی گفته می‌شود که برای دفع شرّ نوشته می‌شود و چون به آن پناه می‌برند، به آن تعویذ می‌گویند.[3] همچنین به کار دعا نوشتن و آویختن آن بر کسی دیگر نیز تعویذ گفته می‌شود.[4]
3. «#حجاب» نیز که به معنای پوشش است، به چیزی گفته می‌شود که بین دو چیز حائل می‌شود و مانع برخورد آن دو با هم می‌شود.[5] از این‌رو؛ به حرز یا دُعایی که براى دفع آفت یا چشم زخم بر خود آویزند نیز حجاب گفته می‌شود.[6]
هرچند که این چند کلمه در اصل معنا با یکدیگر تفاوت دارند ولی در معنای اصطلاحی تقریباً به یک معنا و مترادف با هم هستند؛ یعنی حرز،[7] تعویذ و حجاب،[8] در منابع روایی و در کتب ادعیه، به دعاهایی اطلاق می‌شود که برای دفع شرّ و مصون ماندن از آفات و بلاها و امراض و… خوانده می‌شود و یا نوشته شده و شخص آن‌را با خود حمل می‌کند.
___________
[1]. برگرفته از: استفاده از حرز برای از بردن ترس و چشم زخم-25619.

[2]. مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ‏8، ص 258، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، 1368ش.

[3]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، میردامادی، جمال الدین، ج‏ 3، ص 499، بیروت، دارالفکر، چاپ سوم، 1414ق.

[4]. بستانى، فؤاد افرام، مهیار، رضا، فرهنگ ابجدی عربی - فارسی، ص 629، تهران، اسلامی‏، چاپ دوم، 1375ش.

[5]. التحقیق فی کلمانت القرآن الکریم، ج 2، ص 167.

[6]. فرهنگ ابجدی عربی - فارسی، ص 319.

[7]. برای اطلاع از این حزرها ر.ک: ابن طاوس، علی بن موسی، مهج الدعوات و منهج العبادات، محقق: کرمانی، ابوطالب، محرر، محمد حسن، ص 3 - 45، قم، دارالذخائر، چاپ اول، 1411ق.

[8]. برای اطلاع از این حجاب‌ها ر.ک: مهج الدعوات و منهج العبادات، ص 296 – 302.

چرا حضرت زهرا(س) خواسته كه قبر او گمنام باشد و بشر از زيارت قبر شريف حضرت محروم باشند؟

پاسخ:
حضرت زهرا(س) بعد از رحلت پدر، آنگاه كه ديد روند حركت سياسي جهان اسلام، در مسير انحرافي قرار دارد، نه در آن مسيري كه پيامبر (ص) از پيش معين نموده بود، با تمام قوا كوشيد آن را به جاده اصلي خويش هدايت كند، ولي نشد، ليكن تلاشهاي سياسي حضرت زهرا(س) درس بزرگي براي امت اسلامي شد و راه را براي پويندگان هدايت نبوي هموار نمود.

حضرت زهرا(س) به جهت اين كه ناخشنودي خويش را از برخي نشان دهد، به علي (ع) وصيت نمود كه شبانه دفنش كنند و در مراسم خاك سپاريش، جز چند تن از خواص، ديگران حضور نداشته باشند. بعد از آن هم در راستاي همين اعتراض سياسي، امام علي (ع) از شناخته شدن مزارش جلوگيري كرد. امامان بعدي هم همين سياست را در پيش گرفتند و مزارش ناشناخته ماند؛ يعني اهل بيت پيامبر (ص) بإ؛ ّّ اين كار كوشيدند حوادث تلخ مربوط به ايام بعد از رحلت پيامبر (ص) به گونهاي براي آيندگان نقل گردد كه با محوريت حضرت زهرا(س) در تحليل و تفسير آن، مظلوميت و حقانيت امام علي(ع) مشاهده گردد.(1)
ا—————-
1 - زندگاني فاطمه زهرا(س)، اثر سيد جعفر شهيدي، ص 163 - 165.